Tranen dringen zich op bij het schrijven van deze blog. Het is lang stil geweest. Er is heel veel te  verwerken. Vier dagen geleden hebben we gehoord dat ik niet meer zal genezen. De maagkanker is niet alleen doorgegroeid naar mijn slokdarm, maar blijkt zich ook in mijn lever te hebben genesteld. “Gezwellie, daar is niets gezelligs aan.”, zo werd mij al geschreven. Wat rest is chemotherapie om tijd te rekken. Tijd waarvan slechts zeker is dat ik die zal koesteren met alles wat ik in mij heb, met al wie om ons heen is. Niemand weet hoeveel tijd ik nog heb, dus ik ben gestopt mij te richten op termijnen of daar uitspraken over te doen.

Wat ik wel weet is dat de nacht mij – terwijl ik niet uit bed kan springen zonder hulp – dezer dagen overspoelt met een niet te verwoorden mengsel van woede en verdriet. Sep en Sanne maken alles in het mengsel sterker, maar zij helpen mij ook het ondanks alles te verdragen. Al blijft het onverteerbaar.  Het mengsel maakt dat ik graag mensen zie om mijn zinnen te verzetten, graag verdrink in gedragen muziek die mij schoonspoelt en in de rake schrijfsels van zoveel lieve mensen om mij heen.

Onverteerbaar blijft het. Ik ga veel te vroeg dood en de ontdekkingstocht die het leven is wordt abrupt en zonder sorry afgebroken. Slechts een heel klein beetje troostend is het gegeven dat ik niet wezenlijk bang ben.

Ik word ‘uit mijn element’ gerukt. Mijn element van een geweldig gezin, een rijk sociaal leven en betekenisvolle arbeid die pas net op stoom komt.

Wat dat laatste betreft: ik heb gemerkt dat mijn laatste blog over regels en rust, heeft laten zien hoeveel ik te doen heb. Dat merk ik ook na de reacties op onderstaand interview van bijna een uur, opgenomen in het kader van #Herfstgasten van Spirit Jeugdhulp Amsterdam, waar ik te gast mocht zijn.

Van het interview is ook een visual gemaakt, die tekenend is voor wat ik graag meegeef.

Mensen moedigen mij aan om door te gaan. Geweldig om te mogen ervaren. Tegelijkertijd is mij, met het verschuiven van aandacht en energie, meer dan ooit duidelijk geworden dat nu fakkeldragers nodig zijn voor wanneer ik er niet meer ben. Mensen die voelen en delen war ik voor sta en die verder willen gaan waar ik niet meer verder kan, straks. De kracht van verbinding en dialoog moet voortgebracht, zonder mij.

Om het leven te vieren en mijn bekende en onbekende fakkeldragers te kietelen en een beetje richting te geven zal er op 20 november 2016 een grote bijeenkomst plaatsvinden, ergens in Nederland. Deze organiseer ik samen met mijn geweldige Sanne, een fantastische gedreven ceremoniemeester en een heel legertje andere lieve mensen die we concrete hulpvragen zullen stellen Dit alles zoveel mogelijk zonder geld, zoals dat past bij mijn neiging tot ‘anders doen’ en bij het centrale thema van de dag: ‘Ontvangen en Verbinden.’

Doe je mee en ben je erbij? Geef je dan op via Eventbrite, waar je ook meer kunt lezen over het programma. Bedenk daarbij vooral ook welke voor mij onbekende gasten je zou willen uitnodigen die mijn verhaal zouden moeten horen om ze te helpen de wereld een beetje mooier te maken. Ondertussen: Wie schrijft, die blijft. Dus ik ben er nog wel even. Genietend van mijn gezin en alles en iedereen.