Onwillekeurig denk ik terug aan een scene uit de documentaire I am not your Guru. Daarin ontmoet de kijker een jongen die gebukt lijkt te gaan onder de strengheid voor zichzelf en uit het leven wil stappen. Vragend naar zijn nog jonge leeftijd drukt levenscoach Tony Robbins de jongen op het hart dat hij nog tijd genoeg heeft. Meer dan genoeg tijd om zijn eigen weg te vinden en te genieten. “Kijk, nu begin je te ontspannen.”, zegt Robbins wanneer hij zijn handen op de schouders en borst van de jongen legt. De jongen valt huilend in Robbins’ armen en even later volgt een spontane crowdsurfing. Er is dus tijd?
Tijd. Het is een fenomeen waar ik logischerwijze deze weken veel mee bezig ben. De nieuwe commercial van KWF-kankerbestrijding gaat over tijd. “Tijd vul je met ervaringen. (…) Sommige tijden blijven je bij en andere juiste helemaal niet. Eigenlijk weet je pas echt wat tijd is, als het niet meer vanzelfsprekend is.”
Mijn tijd is niet meer vanzelfsprekend. Maandag hoorde ik dat er nog best het een en ander te doen was met Gezwellie. Woensdag begreep ik tot mijn ontsteltenis dat de tumor ook in mijn slokdarm zit en het vocht in mijn buik heel waarschijnlijk een uitzaaiing zou zijn. Ik ging naar huis met een boodschap van een snel eindigende tijd. En vrijdag bleek dat de vochtpunctie geen kanker aan het licht bracht. Zou mij, ons, dan toch meer tijd gegeven zijn? Wie het weet mag het zeggen. Morgen, dinsdag, volgt nog een kijkoperatie. Een kleine ingreep, om nog eens te controleren of echt niets te zien is en te kijken hoe Gezwellie – 14 centimeter woekerend wild – erbij ligt. Bij pech zijn we terug bij af. Bij geluk volgt een nieuw stuk achtbaan vol gevaarlijke bochten. De chemo’s die dan als eerste zouden volgen, daar breek ik mijn hoofd nog niet echt over. Althans, minder vaak dan over de operatie. Deze biedt kansen, maar ook sloten vol onzekerheid. Veel doorvragen, onderzoeken, afwegen. De tijd nemen dus.
Tijd. Na het onverwacht positieve telefoontje van vrijdag was ik behoorlijk boos dat de toekomst van mijn tijd weer een ander perspectief kreeg. Ik wilde leuke dingen doen. Naar Sep kijken, met hem spelen en wandelen. Samen zijn. Vrienden zien, schrijven en boeken lezen. Dat allemaal doen we nog steeds. Maar het vooruitzicht weer een nieuwe bocht door te moeten voelt drukkend. Ik wilde omarmen en verzoenen. Zoals ik ook nu trouwens weer probeer dat te doen.
Tijd is vloeibaar nu. Geen idee hoeveel mij nog gegeven is met mijn familie en gezin, met vrienden, collega’s en partners in crime. Dan heb je het gevoel respijt te hebben en dan weer staat er druk op de ketel. Je zit in de wachtkamer ‘Duidelijkheid gezocht.’ Snel gaat dat allemaal niet omdat tijd, lees haast, steeds danst met zorgvuldigheid en logistiek. De tijd stelt veel vragen aan mij.
Hoe groot kan je denken en doen als wachten de enige zekerheid is? Die elk moment kan worden onderbroken door medische handelingen die misschien wel heel belangrijk zijn, maar in belang anders wegen dan de schoonheid en liefde die ook meedingen om kostbare tijd? Is nietsdoen en ‘zijn’ nog onderdeel van het leven…lummelen? Ja, zegt de commercial eigenlijk. De natuurlijke neiging tot het in een kort tijdsbestek persen van al het goede des levens, neigt voor mijn gevoel in elk geval tot kwaliteitsverlies.
(biecht: veel van wat ik voortbreng ontstaat op het laatste moment, na eindeloos lummelen en vervolgens doordenken en schaven. Ik probeer dat steeds meer te zien als onderdeel van wie ik ben, zonder het te verbeteren. Tegelijkertijd heb ik ook mogen ontdekken dat een beginnentje, hoe slordig ook, de aanzet is tot beweging. Die eerste zin doet stromen.)
Wat is tijd eigenlijk in een tijd als die ik nu beleef? Nou, heel concreet: tijd kan een versneller zijn. Als je tegen instanties zegt – als dat echt aan de orde is natuurlijk – dat de kans groot is dat je snel dood gaat, dan kunnen dingen ineens wel, die zo logisch zijn, maar zelden lukken. Daar kunnen en moeten we van leren in minder urgente tijden.
Tijd kan ook een nuttige vertrager zijn. Deze blog is dat bijvoorbeeld voor mij. Een instrument om met aandacht terug en vooruit te denken, te voelen en te ervaren. Om die reden ook begeleid ik zo graag goede gesprekken. Ze vertragen de tijd. Zorgen voor vooruitgang door stilstand. De tijd en mijn verbinding daarin met anderen zorgen voor taal en toebehoren die er eerst niet waren. Hoeveel groter had dat nog kunnen worden als ik in de voorbije 20 jaar dagboeken had bijgehouden? 😉 Overigens zijn er veel blogreacties waar ik nog op wil voortborduren, maar je kunt je tijd maar een keer besteden. Komt.
De tijd als verdiepende factor. Wat er gaande is zorgt ervoor dat mensen behoorlijk dichtbij komen. Dat is bijzonder om te beleven. Ik leer mensen op heel nieuwe niveaus kennen. Er ontstaan verbindingen geen verklaring behoeven, maar slechts gekoesterd hoeven te worden. Dankbaar.
Nog 7 uren tijd om wat nachtmerrie-vrije uurtjes slaap te vangen voor aanvang van de kijkoperatie. Goed nacht vrienden.
PS. Tussenkopjes en de toepasselijke andere video’s die ik nog bij deze blog wilde volgen volgen later, want ik heb ruzie met zowel mijn eigen spullen als met de computer van het ziekenhuis.